Εκμάθηση ξένων γλωσσών από μικρή ηλικία

Ο συγγραφέας Ρος Μακντόναλντ έγραφε πως «στο τέλος κατέχω τον γενέθλιο τόπο μου και κατέχομαι από τη γλώσσα του» και για τον κόσμο του 20ού αιώνα όπου τα σύνορα, γλωσσικά και μη, ήταν πιο ξεκάθαρα χαραγμένα, η σκέψη των ανθρώπων κατεχόταν από τη γλώσσα του γενέθλιου τόπου τους. Σήμερα, που τα σύνορα δείχνουν να καταργούνται ταχύτατα, η γλώσσα εξακολουθεί να κατέχει τη σκέψη μας. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει ασφαλέστερη επένδυση για τα παιδιά από το να τα βοηθήσουμε να μάθουν να εκφράζουν τη σκέψη τους μέσω της -όποιας- γλώσσας επιλέξουν.

Κανείς λοιπόν δεν αμφισβητεί την εκπαιδευτική και πρακτική σημασία που έχει η γλωσσομάθεια. Εκτός από το ότι ενισχύει τις γνωσιακές ικανότητες (ακόμη και τις μη λεκτικές, όπως τα μαθηματικά) και δίνει ώθηση στον εγκέφαλο, η γνώση ξένων γλωσσών είναι το διαβατήριο για μια καλύτερη μελλοντική ακαδημαϊκή πορεία και βέβαια για ευκολότερη επαγγελματική αποκατάσταση. Συν τοις άλλοις, οι επιστημονικές έρευνες δείχνουν ότι τα παιδιά που μαθαίνουν από μικρά και μία ή περισσότερες γλώσσες εκτός της μητρικής τους, έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να γίνουν πολύγλωσσα, κατανοούν καλύτερα τη μητρική τους γλώσσα, συγκεντρώνονται ευκολότερα, έχουν βελτιωμένες σχολικές επιδόσεις και μεγαλύτερη διαπολιτισμική επίγνωση, καθώς είναι περισσότερο εξοικειωμένα με άλλους πολιτισμούς, τους οποίους δεν θεωρούν απειλητικούς.

Η βαρύτητα που δίνεται στην εκμάθηση των ξένων γλωσσών δεν έχει αλλάξει.

Αυτό που έχει αλλάξει -και είναι σημαντικό να αντιληφθούμε εμείς οι γονείς- είναι ο τρόπος με τον οποίο τα παιδιά μας έρχονται σε επαφή με την ξένη γλώσσα ώστε να μπορούν να αποδείξουν τους συσχετισμούς της με αυτήν αργότερα.

Από νωρίς…

Μερικοί ξεκινούν να διδάσκουν στα παιδιά τους ξένες γλώσσες πριν αυτά ξεκινήσουν την υποχρεωτική σχολική τους εκπαίδευση. Ορισμένοι γονείς, λοιπόν, επιλέγουν αγγλόφωνες νταντάδες ή κοπέλες για δημιουργική απασχόληση των παιδιών τους, ενώ πολλές μονάδες προσχολικής αγωγής διαφημίζουν (και φυσικά κοστολογούν) τη διδασκαλία αγγλικών εντός του προγράμματός τους. Πάντως, κάτι τέτοιο δεν συστήνεται παρά μόνο εάν η διδασκαλία εντάσσεται σε πλαίσιο παιχνιδιού και απλής γλωσσικής ευαισθητοποίησης του παιδιού. Με άλλα λόγια, σύμφωνα με τους ειδικούς, για τις ηλικίες 4 και 5 ετών ο χρόνος που πρέπει να αφιερώνεται στα αγγλικά είναι 1 ώρα και 15 λεπτά εβδομαδιαίως και η διδασκαλία να είναι αποκλειστικά και μόνο προφορική (listening-speaking).

Δείτε & κάτι άλλο που μπορεί να σας ενδιαφέρει!

Δείτε & κάτι άλλο που μπορεί να σας ενδιαφέρει!

Διατροφή για Παιδιά

Φαγητό με Παιδιά Έξω: Πως να Περάσετε Καλά

Με τον τρόπο αυτό, το παιδί αποκτά ακουστική κατανόηση της διαφορετικής γλώσσας, καθώς εξοικειώνεται με νέα ηχητικά σχήματα, ενώ δεν θεωρεί ότι κάνει μάθημα, αλλά ότι παίζει. Σημειώνουμε εδώ ότι ο εκπαιδευτικός που διδάσκει μια ξένη γλώσσα σε παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας δεν πρέπει να είναι δάσκαλος με τη στενή έννοια του όρου, αλλά πάνω απ’ όλα παιδαγωγός και ψυχαγωγός, που με θεατρικότητα, τραγούδια, παιχνίδι και έντονη κίνηση θα οργανώνει τις προνηπιακές γλωσσικές δραστηριότητες και οφείλει να έχει τη μέγιστη δυνατή κατάρτιση, ώστε να είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις ποικίλες και ειδικές απαιτήσεις της δουλειάς του.

Όταν το παιδί γίνει έξι ετών και φοιτά στην πρώτη δημοτικού, παράλληλα με τη γραφή της ελληνικής γλώσσας και για δύο ώρες την εβδομάδα (δύο φορές από μία ώρα), μπορεί σταδιακά να ασχοληθεί και με ασκήσεις προ-γραφής της αγγλικής. Ιδιαίτερη σημασία σε αυτήν την ηλικία έχει η οπτική αναγνώριση των λέξεων και η απεικόνισή τους, ενώ ασκήσεις όπως η ζωγραφική γραμμάτων ή η αγγλική αλφάβητος σε χειροτεχνία το βοηθούν να αρχίσει να αφομοιώνει σιγά σιγά τη νέα γλώσσα.

Πάντα, όμως, πρέπει να διατηρείται το ψυχαγωγικό πλαίσιο διασκέδασης και ο παιγνιώδης τρόπος διδασκαλίας, με τραγούδια, παντομίμα, ζωγραφική, καθώς το παιδί βρίσκεται ακόμα σε στάδιο που προσπαθεί να κατανοήσει τη γραφή της μητρικής του γλώσσας, επομένως υπάρχει ο (μικρός) κίνδυνος να μπερδευτεί, να αγχωθεί και τελικά να μην αγαπήσει τα αγγλικά. Σε ηλικία περίπου 10 ετών, εφόσον το παιδί μοιάζει να έχει έφεση και δυνατότητα και το ζητήσει μπορεί να ενταχθεί στο πρόγραμμά του και η εκμάθηση μιας δεύτερης ξένης γλώσσας, συνήθως αυτής που προσφέρει το σχολείο στο οποίο φοιτά το παιδί, δηλαδή της γαλλικής ή της γερμανικής.