kissing newborn

Παρά το νεαρό της ηλικίας μου, και καθώς φρόντιζα το παιδάκι του συζύγου μου, η επιθυμία μου για την απόκτηση του δικού μου παιδιού συνεχώς και μεγάλωνε. Ύστερα από πολλά αρνητικά τεστ εγκυμοσύνης και αφού είχα σταματήσει πλέον την αγχωτική και άσκοπη, στην τελική, συνήθεια να μετράω τις γόνιμες μέρες, τις ωορρηξίας και τα σχετικά, πήρα και το τελευταίο τεστ εγκυμοσύνης, καθώς είχα 7 μέρες καθυστέρηση. Δεν ήμουν σίγουρη αν απλώς μια καθυστέρηση σήμαινε και την αρχή της εγκυμοσύνης μου, αφού μου είχε συμβεί αρκετές φορές και καθυστέρηση με μεγαλύτερο διάστημα λόγω στρες, αλλαγή στους ρυθμούς της καθημερινότητάς μου και κάποια διαταραχή στις ορμόνες μου (περισσότερα ανδρογόνα). Αυτό ήταν λοιπόν!

Στις 7 Μαρτίου 2020 αυτό που επιθυμούσα τόσο πολύ έγινε πραγματικότητα, το τεστ ήταν θετικό! Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Τα δάκρυα συγκίνησης έτρεχαν ποτάμι. Αμέσως έτρεξα στον άντρα μου να του ανακοινώσω τα ευχάριστα. Η χαρά στο πρόσωπό του δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητη. Καθώς μένουμε στο ίδιο σπίτι με την πεθερά μου (λόγω οικονομικής κατάστασης ), ή ίδια, όπως ήταν αναμενόμενο, κατάλαβε ότι κάτι συμβαίνει. Εξαρχής μας είχε τονίσει επανειλημμένα ότι δεν θέλει άλλο εγγόνι, όπως χαρακτηριστικά είπε: «ένα λάθος το συγχωρώ, δεύτερο όχι». Το απόγευμα της ίδιας ημέρας πετυχαίνει στο σαλόνι τον γιο της και τον ρωτάει αν έγινε κάτι που θα έπρεπε να γνωρίζει κι εκείνη. Μετά την ανακοίνωση της εγκυμοσύνης μου δεν μου μιλούσε για δύο εβδομάδες και όποτε της δινόταν η ευκαιρία να ρίξει το δηλητήριό της, το έκανε. Η εγκυμοσύνη μου κυλούσε υπέροχα. Ούτε ναυτίες, ούτε ζαλάδες, ούτε υπνηλίες, ούτε τίποτα. Το πρώτο σημάδι που μου δημιούργησε υποψίες ότι κάτι δεν πάει καλά, έκανε την εμφάνισή του στον πέμπτο μήνα. Σύμφωνα με τους γιατρούς όμως όλα ήταν καλά και δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας.

Το διάστημα που ακολούθησε ήταν εξουθενωτικό για εμένα. Οι δουλειές στο σπίτι, με ένα παιδί και τον σύζυγό μου στη δουλειά, έγιναν ατελείωτες. Από αυτές, δεν έλειπαν η μπουγάδα στο χέρι, η μετακίνηση των επίπλων, το πλύσιμο των χαλιών και πολλά άλλα. Στήριξη εκτός του συζύγου και της κουμπάρας μου, δεν είχα από πουθενά. Ούτε από τα πεθερικά ούτε από τους γονείς μου. Όλοι ήταν κάθετοι ως προς τον ερχομό αυτού του παιδιού. Όλοι το θεωρούσαν λάθος. Παντού ήμασταν ανεπιθύμητοι και θεωρούμασταν βάρος. Στις 28 Αυγούστου το βράδυ με πιάνουν κάποιοι πόνοι χαμηλά στην κοιλιά. Όλο το βράδυ δεν κατάφερα να κοιμηθώ. Μετά από ώρες υπομονής και αφού ξημέρωσε, ζητάω από τον άντρα μου να με πάει στο νοσοκομείο. Μου κάνουν θερμομέτρηση και με 37,3 °C με θεωρούν ύποπτο κρούσμα Covid-19. Πέρασα μια ολόκληρη ώρα μέσα στον ήλιο μέχρι να με βάλουν στον θάλαμο για εξέταση. Μου πήραν δείγμα για Covid-19 και για κολπική καλλιέργεια και μου έκαναν υπέρηχο, ο οποίος δεν έδειξε να υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Μου σύστησαν, αφού δεν είχα καν διαστολή, να πάω σπίτι και να παίρνω μαγνήσιο τρεις φορές την ημέρα. Το υπόλοιπο της ημέρας το πέρασα στο κρεβάτι χωρίς να βλέπω καμιά αλλαγή με τους πόνους. Το απόγευμα έκανα ένα χλιαρό μπάνιο και ξαναξάπλωσα. Οι πόνοι, από εκεί που έρχονταν και έφευγαν, έγιναν συνεχείς και πιο έντονοι.

Δείτε & κάτι άλλο που μπορεί να σας ενδιαφέρει!

familly with 3 children

Κατά τις 21:00 αποφασίζω να ξαναπάω στο νοσοκομείο. Μου κάνουν έναν υπέρηχο και μου μετρούν τη διαστολή που είχε φτάσει στο 8. Μπήκα στο ασθενοφόρο και ξεκίνησα αμέσως για Θεσσαλονίκη. Επικρατούσε πανικός. Εγώ να ουρλιάζω από τους πόνους και ο γιατρός να μου φωνάζει συνέχεια: «Κρατήσου, δεν πρέπει να γεννήσεις πριν φτάσουμε στο νοσοκομείο γιατί δεν υπάρχει πιθανότητα να ζήσει το μωρό, αν δεν μπει κατευθείαν στη θερμοκοιτίδα». Φτάνουμε λοιπόν στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης και με φυσιολογικό τοκετό διάρκειας 10 λεπτών είχα φέρει στη ζωή την, 28 εβδομάδων και 5 ημερών, πριγκίπισσά μου, βάρους 1.060 γραμμαρίων και 40 εκατοστών! Ίσα που πρόλαβα να χαϊδέψω το μικροσκοπικό κεφαλάκι της πριν την αποχωριστώ. Οι πιθανότητες επιβίωσής της ήταν 50-50. Κάθε μέρα και μία προσπάθεια, κάθε μέρα η ίδια αγωνία.

Στη ΜΕΝΝ, όπου και νοσηλεύεται μέχρι και σήμερα, διαγνώστηκε με βρογχοπνευμονική δυσπλασία. Ύστερα από μεταγγίσεις, πολύ υψηλά επίπεδα οξυγόνου, φωτοθεραπείες, και αιμορραγίες από κεφάλι και στομάχι, το κοριτσάκι μου αποδείχθηκε μια μαχήτρια ζωής. Σήμερα έχει διαφύγει κάθε κίνδυνο και περιμένουμε πώς και πώς να την έχουμε κοντά μας. Ευχαριστώ από καρδιάς όλους τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό για το έργο τους, τον σύζυγό και την κουμπάρα μου που με στήριξαν και το κάνουν ακόμα και πάνω από όλα είναι ευγνώμων στον Θεό. Θα ήθελα, επίσης να πω σε όλους τους γονείς που είναι στη δυσάρεστη θέση με εμένα πως, αν έχουν πίστη στο Θεό και προσεύχονται σε Αυτόν θα πάνε όλα κατ’ ευχήν!