Δεύτερη Εγκυμοσύνη, Εντελώς Διαφορετική από την Πρώτη

AUTHOR ΜΟΥΜΤΖΉ ΠΑΡΑΣΚΕΥΉ

Είχα πια μια εμπειρία και καθώς μεγάλωνε η κοιλιά μου και το μωράκι εκεί μέσα, δεν έδινα μεγάλη σημασία -ήμουν απασχολημένη με το δίχρονο αγοράκι μας-.
Όλα έβαιναν καλώς, μα κάπου στον 5ο -6ο μήνα κατάλαβα πως η κοιλιά μου ήταν πελώρια. Με δυσκόλευε στην κίνηση και στον ύπνο είχε όμως και τα θετικά της αυτή η κοιλιά, έγινε το φορητό μου τραπεζάκι και καθισματάκι για το μεγάλο μας παιδάκι.

Αυτή τη φορά το μωράκι μας ήταν μεγάλο. Στριμωγμένο καθώς ήταν, κι απ’ την πίεση την ώρα του τοκετού, χάθηκαν οι παλμοί του, χάθηκε και για μένα ο κόσμος γύρω μου…
Λίγα λεπτά κινδύνευσε, όμως μου φάνηκαν αιώνας.
Γέμισε η αίθουσα τοκετού από γιατρούς, έλεγαν πως έπρεπε να γίνει επειγόντως καισαρική τομή. Και πάνω που άρχισα να δακρύζω από την ένταση και τον φόβο μου, «έλα γύρισε κι έρχεται φυσιολογικά» ακούω να λέει με χαμόγελο ο γιατρός μου.