son hugs his mom

Αγκαλιά για να πάμε από το σαλόνι στην κουζίνα, αγκαλιά στη βόλτα, αγκαλιά από το σούπερ μάρκετ στο σπίτι. Πολλά παιδιά νηπιακής ηλικίας, παρ’ ότι έχουν ήδη αρχίσει να περπατούν κανονικά, προτιμούν να κάνουν κάθε μικρή ή μεγάλη μετακίνηση στα χέρια των γονιών τους και το ζητούν επίμονα. Οι γονείς, αφενός αναρωτιούνται αν πρέπει να ανταποκρίνονται στο αίτημα αυτό διαρκώς ή υπάρχει ο κίνδυνος να κακομάθει το παιδί αφετέρου δυσκολεύονται σωματικά και μυϊκά να αντεπεξέλθουν, ειδικά αν πρόκειται για ένα δίχρονο με μεγάλο βάρος. Ας δούμε αναλυτικά όλες τις παραμέτρους και τις λύσεις του θέματος.

 

Γιατί ζητάει συνέχεια να είναι στα χέρια των γονιών του ένα νήπιο;

  • Σε αυτή την ηλικία, τα παιδιά είναι σύνηθες να εμφανίζουν τον λεγόμενο «κύκλο ασφάλειας» ζητώντας επιλεκτική αγκαλιά: όταν βγαίνουν έξω θέλουν να περπατούν, να τρέχουν και να είναι ανεξάρτητα και όταν επιστρέφουν στο σπίτι που είναι η ζωή ασφαλείας τους, θέλουν να νιώθουν σιγουριά στα χέρια των γονιών και μετά ξανά έξω στην ανεξαρτησία κ.ο.κ.
  • Επίσης, μπορεί το παιδί να βιώνει μία μεταβατική φάση, π.χ. να μεταφέρθηκε από την κούνια σε μεγαλύτερο κρεβάτι ή να ξεκίνησε παιδικό σταθμό και η προσαρμογή στα νέα δεδομένα τού δημιουργεί την ανάγκη για αίσθηση ασφάλειας και καθησυχασμού.
  • Πολύ συχνά, τα νήπια νιώθουν την ανάγκη για αγκαλιά και όταν έρχεται ένα νέο μωρό στην οικογένεια και νιώθουν ότι όλο το ενδιαφέρον πέφτει στο καινούργιο μέλος.
  • Μία οικογενειακή αλλαγή, π.χ. η μετακόμιση σε ένα νέο σπίτι μπορεί επίσης να δημιουργήσει στο νήπιο ανασφάλεια και να ζητά διαρκώς να το πάρουν οι γονείς στα χέρια για ανακούφιση.
  • Η περίοδος ανάρρωσης -από μία ίωση, για παράδειγμα- που κάνει τα παιδιά αδύναμα και με έλλειψη ενέργειας είναι ένα ακόμα διάστημα που τα νήπια ζητούν συνεχώς αγκαλιά.
  • Υπάρχει βέβαια και ο πιο προφανής λόγος για αυτήν την απαίτηση: να βαριούνται να περπατήσουν ή να κουράζονται εύκολα. Μπορεί κάποια φορά που περπάτησαν λίγο παραπάνω να εξουθενώθηκαν και από τότε θέλουν να είναι διαρκώς στη… μεταφορική των χεριών.
  • Τέλος, η θέα αφ’ υψηλού είναι πάντα ένα καλό δέλεαρ.

 

Τι δεν πρέπει να κάνουν οι γονείς, όταν το μικρό παιδί ζητάει να είναι διαρκώς στα χέρια τους

  • Δεν πρέπει να το μαλώνουν ή να το κάνουν να νιώθει άσχημα που το ζητάει
  • Δεν πρέπει να το υποτιμούν λέγοντάς του: «μόνο τα μωρά ζητούν αγκαλιά»
  • Δεν πρέπει να νιώθουν τύψεις αν αποφασίσουν είτε να ακολουθήσουν τη γραμμή «έχω το παιδί συνέχεια αγκαλιά» ή το σύστημα «τέλος η μεταφορά στα χέρια, χωρίς να υπάρχει σοβαρός λόγος».

Δείτε & κάτι άλλο που μπορεί να σας ενδιαφέρει!

family with two kids ready to go

 

Τελικά, ποια είναι η λύση στο «το μωρό μου θέλει συνέχεια αγκαλιά: τι να κάνω;»

  • Αρχικά, χρειάζεται να διερευνήσετε τους λόγους που ζητάει επίμονα να το έχετε αγκαλιά. Αν δεν πρόκειται για ένα «παιχνίδι» και το υπόβαθρο είναι ψυχολογικό, χρειάζεται πρώτα να καθησυχάσετε τους φόβους, τις αγωνίες και τις ανασφάλειές του.
  • Αν το παιδί έχει αρχίσει να μιλάει, συζητήστε μαζί του. Ρωτήστε το γιατί δεν θέλει να περπατά ποτέ και προτιμά τη μεταφορά στα χέρια σας.
  • Δώστε του ενδιαφέρουσες εναλλακτικές. Πείτε του, για παράδειγμα: «δεν μπορώ να σε πάρω πάλι αγκαλιά αλλά τι θα έλεγες να γίνεις ο σούπερ βοηθός μου και να με βοηθήσεις να κουβαλήσουμε την τσάντα, περπατώντας μαζί;». Τα μικρά παιδιά λατρεύουν να αναλαμβάνουν ρόλους μεγαλύτερων παιδιών.  Αν, για παράδειγμα, κατεβαίνετε μια σκάλα, ζητήστε του να την κατέβει μαζί σας χωρίς αγκαλιά, για να μετρήσετε τα σκαλοπάτια σε κάθε του βήμα.
  • Κάντε τη μη αγκαλιά ακόμα πιο συναρπαστική. Υποκριθείτε τις νεράιδες που χοροπηδούν πάνω από τη λίμνη, περπατήστε με χορευτικές κινήσεις τραγουδώντας τον αγαπημένο σας ρυθμό, κάντε τους σούπερ ήρωες… οτιδήποτε κινητοποιήσει το παιδί να κατέβει από τα χέρια σας.
  • Δώσ’ τε του αγκαλιά χωρίς να το πάρετε αγκαλιά. Μία φράση που θα βοηθούσε π.χ. όταν είστε έξω είναι: «έλα να σε κάνω μια αγκαλιά και μετά θα συνεχίσουμε τη βόλτα μας περπατώντας, εντάξει;».

 

Το κεφάλαιο «το μωρό μου θέλει συνέχεια αγκαλιά: τι να κάνω;» δεν χρειάζεται να σας αγχώνει, αν δεν συντρέχουν λόγοι ανησυχίας. Συνήθως είναι μία φάση που υποχωρεί όσο μεγαλώνει το παιδί. Συζητήστε με τον παιδίατρό σας ή και με κάποιο ειδικό στην ψυχολογία των παιδιών και αναζητήστε ακόμα πιο στοχευμένες λύσεις για την περίπτωσή σας.