Πώς να κόψω την πιπίλα: Πείτε ένα παραμύθι!

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μία πιπίλα διαφορετική απ’ τις άλλες. Βλέπετε, ενώ οι άλλες πιπίλες ήθελαν να μείνουν για πάντα μέσα στα στοματάκια των μωρών και να νιώθουν ζεστασιά και αγάπη, αυτή η πιπίλα ήξερε ότι αυτό ήταν αδύνατον.

Γιατί έρχεται η ώρα που τα μωράκια μεγαλώνουν και πρέπει να κόψουν την πιπίλα, όπως κόβουν και την πάνα.

Έχετε δει κανένα μεγάλο άνθρωπο να περπατάει στον δρόμο με μια πιπίλα στο στόμα;

Όχι, βέβαια. Γιατί θα τον κορόιδευαν όλοι και δεν θα του άρεσε καθόλου..

Ένα μεσημέρι λοιπόν που o μπέμπης έτρωγε το φαγητό του, η πιπίλα, έτσι όπως ήταν ακουμπισμένη πάνω στο τραπέζι, πήρε τη μεγάλη απόφαση: «Θα φύγω», σκέφτηκε! «Δεν θέλω να πληγώνω άλλο τα ούλα του μπέμπη και να τον κάνω να πονάει! Άσε που μεγάλωσε και σε λίγο καιρό δεν θα με χρειάζεται για να τον ηρεμώ όταν κλαίει! Θα του κάνει αστείες φατσούλες η μαμά και θα αρχίζει πάλι τα όμορφα γελάκια του».

Αυτά σκέφτηκε η κυρία πιπίλα καθώς ετοιμαζόταν να φύγει αλλά ξέχασε το πιο σημαντικό: πώς θα εξηγούσε στο μωράκι ότι θα φύγει χωρίς να το στεναχωρήσει; Έκαναν τόσον καιρό παρεούλα που είχαν γίνει οι καλύτεροι φίλοι. Και οι φίλοι δεν φεύγουν έτσι ξαφνικά, χωρίς να πουν ένα γεια.

«Χμμμμ… τι να κάνω; τι να κάνω;» αναρωτιόταν η προβληματισμένη πιπίλα ώσπου ξαφνικά, της ήρθε στο μυαλό μία φανταστική λύση! «Για να μην κλαίει απαρηγόρητος ο μπέμπης που θα φύγω, πρέπει να τον κάνω να θέλει να φύγω». Αυτό σκέφτηκε η πονηρή πιπίλα και άρχισε να βάζει γρήγορα μπρος το σχέδιό της.

Δείτε & κάτι άλλο που μπορεί να σας ενδιαφέρει!

Δείτε & κάτι άλλο που μπορεί να σας ενδιαφέρει!

Ανάπτυξη & Φροντίδα Νηπίων

Λεπτή Κινητικότητα: Δραστηριότητες που την Αναπτύσσουν

Την επόμενη μέρα, τη στιγμή που ο μπέμπης άρχισε να κλαίει και η μαμά έβαλε την πιπίλα στο στοματάκι του, εκείνη τσουπ… πετάχτηκε με δύναμη και βγήκε. Στη αρχή, το μωράκι παραξενεύτηκε αλλά δεν έδωσε και πολλή σημασία. Σκέφτηκε μάλλον ότι είχε πολύ σάλιο στο στόμα του και γι’ αυτό γλίστρησε η φίλη του.

Όμως οι μέρες περνούσαν και η πανέξυπνη πιπίλα έκανε συνέχεια το ίδιο κόλπο και πετιόταν έξω απ΄ το στοματάκι του μωρού. Όσο πιο ατίθαση ήταν, τόσο πιο πολύ θα θύμωνε μαζί της ο μπόμπιρας και θα αποφάσιζε ότι δεν την θέλει τελικά για φίλη του. Έτσι και έγινε.

Ένα βράδυ που ο μπέμπης έκλαιγε γιατί είδε ένα κακό όνειρο και η μαμά του του έδωσε την πιπίλα για να τον ηρεμήσει, εκείνη ξαναβγήκε με φόρα μέσα απ’ το στοματάκι του. «Εεεε… αυτό πάει πολύ», σκέφτηκε το μωράκι σφίγγοντας τα χεράκια τα ποδαράκια του από τα νεύρα του. «Αυτή η πιπίλα είναι πολύ άτακτη και αντί αν με ηρεμήσει με κάνει να βράζω απ’ το θυμό μου. Δεν τη θέλω πια».

Κι έτσι, όταν ο μπέμπης αποφάσισε πως είναι μια χαρά και χωρίς την πιπίλα, εκείνη ήταν πια ελεύθερη να φύγει μακριά χωρίς να νιώθει τύψεις. Φόρτωσε λοιπόν τη βαλιτσούλα της αλλά πριν ανοίξει την πόρτα για να φύγει, άφησε στο τραπέζι ένα υπέροχο δώρο για τον αγαπημένο της φίλο, ελπίζοντας να τη συγχωρέσει που ταλαιπώρησε το στοματάκι του με μικρά σπυράκια και κοκκινίλες. Άφησε τη μαλακτική κρέμα που θα ανακούφιζε και θα μαλάκωνε τα ούλα του και έφυγε μακριά… πολύ μακριά, για να ηρεμήσει και άλλα μωράκια μέχρι να τα αποχωριστεί και αυτά όταν θα ερχόταν η ώρα.

Και έζησε η κυρία πιπίλα καλά και ο μπέμπης που είχε πια ένα υγιές στοματάκι, ακόμα καλύτερα!