Ο ρόλος του παιχνιδιού στην ανάπτυξη του παιδιού

«Παιχνίδι» και «παίζουμε», δύο έννοιες που δύσκολα ορίζονται. Τι σημαίνει να παίζεις; Γιατί παίζουμε; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που θα προσπαθήσω να απαντήσω για να καταλάβουμε γιατί τα παιδιά παίζουν και ποια είναι η σημασία του παιχνιδιού στην ανάπτυξή τους.

Από την αρχή του πολιτισμού μας, τα παιδιά και οι ενήλικες έβρισκαν πάντα έναν τρόπο να παίζουν. Το παιχνίδι χρησιμοποιήθηκε ως μια πλατφόρμα στην οποία η περιέργεια και η φαντασία μπορούν να ευδοκιμήσουν και να αναπτυχθούν. Είναι ένας τρόπος για τα παιδιά να εκφράζουν και να επικοινωνούν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους. Ένα βρέφος, καθώς μεγαλώνει, δοκιμάζει μια σειρά από νέες αισθήσεις και συναισθήματα με το σώμα και το μυαλό του.

Η Anna Freud (1965) ήταν η πρώτη που επεσήμανε ότι το παιχνίδι ξεκινάει με τις αισθήσεις και τη σωματική επαφή μεταξύ της μαμάς και του μωρού.

Στη συνέχεια, τα πολύ μικρά παιδιά τείνουν να παίζουν δίπλα στους γονείς τους. Αρχικά, παίζουν για μικρά χρονικά διαστήματα και με τη βοήθεια ενός ενήλικα λαμβάνουν περισσότερη διαβεβαίωση και αυξάνουν το χρόνο του παιχνιδιού. Ίσως κάποια ενθάρρυνση από τους γονείς μπορεί να δώσει στο παιχνίδι περαιτέρω μορφή και διάσταση, αν και τα παιδιά πάντα θέτουν το ρυθμό του παιχνιδιού που αισθάνονται ασφαλή και σωστό για αυτά.

Η αίσθηση του παιχνιδιού μπορεί να ποικίλλει πολύ, όχι μόνο εβδομαδιαία αλλά και καθημερινά και ανά λεπτό.

Η προσοχή στην παρακολούθηση του παιχνιδιού του παιδιού σας μπορεί να σας βοηθήσει να καταλάβετε κάτι σχετικά με τα σημερινά συναισθήματα και τις  ανησυχίες του, μέσα από τη δράση του παιχνιδιού.Μερικές φορές η αρένα του παιχνιδιού μπορεί να μοιάζει περισσότερο σαν μια ρωμαϊκή αρένα, όπου συντριβές και καταστροφές παίρνουν μέρος και τότε οι ενήλικες μπορεί να τρομοκρατούνται και να μπαίνουν στον πειρασμό να σταματήσουν το παιχνίδι και να ενθαρρύνουν τα παιδιά τους να «παίζουν ωραία».

Δείτε & κάτι άλλο που μπορεί να σας ενδιαφέρει!

Δείτε & κάτι άλλο που μπορεί να σας ενδιαφέρει!

Εγκυμοσύνη

Εγκυμοσύνη: Τι να Προσέχω αν Υπάρξουν Δυσκολίες

Στην πραγματικότητα, τα φανταστικά παιχνίδια είναι συχνά μια ευκαιρία, όπου πολύπλοκα και δύσκολα συναισθήματα μπορούν να γίνουν διαχειρίσιμα.

Μέσα από το παιχνίδι, τα παιδιά μπορεί να έρθουν σε επαφή με μια πιο αισιόδοξη κατάσταση αυτών των δύσκολων συναισθημάτων και να βρουν λύσεις σε αυτά που τους απασχολούν.

Μερικές φορές, οι γονείς δυσκολεύονται να παίξουν με τα παιδιά τους και δεν είναι σε θέση να δημιουργήσουν μια πιο παιχνιδιάρικη σχέση. Άλλες φορές, ως γονείς μπορεί να είστε απορροφημένοι στις δικές σας δύσκολες σκέψεις που μπορεί να παρεμβαίνουν στην ικανότητά σας να βρείτε έναν ψυχικό χώρο αλλά και χρόνο στον οποίο μπορείτε να παίξετε με το παιδί σας.

Αν προσπαθήσετε να βρείτε χώρο για να παίξετε με το/α παιδί/ιά σας, μπορεί μέσα από το παιχνίδι να αναπτυχθεί μια πιο παιχνιδιάρικη σχέση.

Η ικανότητά μας να παίζουμε και να είμαστε δημιουργικοί είναι κεντρικός άξονας για την ανάπτυξή μας καθ ‘όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Μέσα από το παιχνίδι, τα παιδιά δημιουργούν τη δική τους προσωπική αφήγηση, ερευνούν, πειραματίζονται και δοκιμάζουν διαφορετικές μορφές σχέσεων και δεν χρειάζεται να αισθάνονται απειλούμενα από εξωτερικά-πραγματικά γεγονότα, επειδή το παιχνίδι ανήκει στον κόσμο της φαντασίας τους.

Ως γονείς μπορείτε να:

• δείξετε ενδιαφέρον για το παιχνίδι του παιδιού σας με το να κάνετε κάποιες ερωτήσεις σχετικά με την αφήγησή του.
• ρωτήσετε για τους χαρακτήρες του παιχνιδιού και τι ιδιότητες έχουν.
• δώσετε λίγο από τον χρόνο σας και να παίξετε μαζί του, αν το παιδί σας σας προσκαλέσει να παίξετε.
• ακολουθήσετε τον δικό του ρυθμό του παιχνιδιού.

Να έχετε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σας ότι το παιδί σας, μέσα από το παιχνίδι, επεξεργάζεται τις σκέψεις και τα συναισθήματά του.

Απόψεις και άλλες δηλώσεις που εκφράζονται από χρήστες και τρίτα μέρη (π.χ., επιστημονικούς συνεργάτες) είναι αποκλειστικά δικές τους και δεν αποτελούν απόψεις της Frezyland by Frezyderm. Την ευθύνη για περιεχόμενο που δημιουργείται από τρίτα μέρη φέρουν αποκλειστικά τα μέρη αυτά.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. Freud, A. (1965) Normality and pathology in childhood: assessments of development, Karnac: London.