Εγκυμοσύνη και Δυσκολίες

Η Μαρία είναι μία νέα μαμά που μοιράστηκε μαζί μας την ιστορία της για το δικό της ταξίδι της εγκυμοσύνης και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, μέχρι να καταφέρει κρατήσει στα χέρια της το πρώτο της μωράκι. Μέσα από την ιστορία της θέλησε να ενθαρρύνει όλες όσες μπορεί να έχουν βρεθεί σε αντίστοιχη θέση να συνεχίσουν να προσπαθούν για αυτό που τόσο πολύ επιθυμούν! Ας γνωρίσουμε καλύτερα τη Μαρία και ας δούμε πώς διαχειρίστηκε την εμπειρία που βίωσε όλο αυτό το διάστημα.

Στην ιστορία σου αναφέρεις τις δυσκολίες που πέρασες μέχρι να καταφέρεις να ολοκληρώσεις αυτό το ταξίδι της εγκυμοσύνης. Θέλεις να μας πεις τι ήταν αυτό που σε ενέπνευσε να τη μοιραστείς μαζί μας;

Παρατηρώ πως τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι δεν συνηθίζουν να μοιράζονται τις δυσκολίες τους. Ζωντανό παράδειγμα αποτελούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εκεί  θα βρεις τις ωραιότερα «πλασμένες» στιγμές των ανθρώπων, μα όχι τις δυσκολότερες. Το θέμα είναι ότι οι δύσκολες στιγμές, είναι και δύσκολα διαχειρίσιμες, ικανές να σε βαλτώσουν και να σε κάνουν να τα παρατήσεις. Με το να μοιράζεσαι αντίστοιχες στιγμές, γίνεσαι φάρος τόσο της ζωής σου όσο και άλλων ανθρώπων που αντιμετωπίζουν κάτι παρόμοιο. Μπορούν να ταυτιστούν, να νιώσουν καλύτερα, όχι συγκρίνοντας τον πόνο σου με τον πόνο τους, αλλά κατανοώντας ότι δεν είναι μόνοι, δεν είναι ΟΙ ΜΟΝΟΙ που βιώνουν κάτι αντίστοιχο.

Για να μη μακρηγορώ, λοιπόν, ήθελα να απευθυνθώ στην ομάδα ανθρώπων, γυναικών, ζευγαριών που βίωσαν ή βιώνουν κάτι αντίστοιχο με εμένα. Υπήρξαν στιγμές που μοιράστηκα την ιστορία μου με ανθρώπους που αρνούνταν να παραδεχτούν ότι είχαν περάσει κάτι αντίστοιχο στη ζωή τους αλλά μετά από καιρό παρατηρούσα ότι «λύγιζαν» λέγοντας «Είχα και εγώ μία παρόμοια εμπειρία». Ένας τόνος πικρίας μα και ανακούφισης συνόδευε τα λόγια τους. Να ’μαι και εγώ λοιπόν εδώ με τη δική μου δύσκολη στιγμή. Τη μοιράστηκα και συνεχίζω να τη μοιράζομαι, παίρνοντας και δίνοντας δύναμη σε όσους ΣΥΜΠΑΣΧΟΥΜΕ.

Οι 2 εγκυμοσύνες που δεν ολοκληρώθηκαν σε αποθάρρυναν ή σε φόβισαν να δοκιμάσεις ξανά;

Το πιο κυρίαρχο συναίσθημα ήταν ο φόβος, θα έλεγα. Μετά την πρώτη παλίνδρομη κύηση και την επέμβαση, ένιωσα τον φόβο να με κατακλύζει, ιδίως όταν επιβεβαιώθηκε η δεύτερη εγκυμοσύνη. Τίποτα δεν μπορεί να καθησυχάσει τις σκέψεις σου, όταν έχεις βιώσει μία τέτοια εμπειρία. Ιδίως όταν επαναλαμβάνεται για δεύτερη συνεχόμενη φορά. Δεύτερη παλίνδρομη λοιπόν. Δεύτερη απογοήτευση.

Δεν είμαι άνθρωπος ο οποίος εύκολα θα μοιραστεί εκείνη την ώρα τα αρνητικά του συναισθήματα και τις σκέψεις του. Συνήθως προσπαθώ να βγάλω μία «σκληρή πλευρά», δυνατή, ψάχνοντας για περισπασμούς μέχρι να μπορέσω να επεξεργαστώ τα συναισθήματα και να τα φιλτράρω. Ξεσπάω δημιουργικά μέσω της δουλειάς μου, ώστε να ξεχνιέμαι. Δεν μου είναι τόσο εύκολο να επικοινωνήσω το πώς νιώθω. Αυτή τη φορά όμως δεν έβρισκα νόημα και αντίβαρο ούτε στη δουλειά μου. Ένιωθα περίεργα.

Είχα πει στον εαυτό μου και στον άντρα μου, ότι στην περίπτωση που αυτές οι προσπάθειες -οι αποτυχημένες προσπάθειες- μακροπρόθεσμα, νιώσω ότι καθορίζουν, στιγματίζουν τη ζωή μου και τη μεταξύ μας σχέση, θα σταματήσω την ίδια στιγμή μέχρι να μπορέσω να ανακάμψω ψυχολογικά.

Λίγους μήνες αργότερα, φτάσαμε στην τρίτη εγκυμοσύνη. Ένα θετικό τεστ μάς επιβεβαιώνει ότι αυτό ίσως να είναι το «ουράνιο τόξο» μας (rainbow baby). Δυσκολευτήκαμε να ελπίσουμε, να αφεθούμε σε αισιόδοξες σκέψεις. Όμως, ευτυχώς, όπως αποδείχθηκε, εξελίχθηκε όντως στην ηλιαχτίδα μας εννέα μήνες αργότερα.

Τι ήταν αυτό που σου έδωσε δύναμη να συνεχίσεις και να επιμένεις για να φτάσεις σε μία ολοκληρωμένη εγκυμοσύνη; 

Νομίζω πως ο καταλυτικότερος παράγοντας σε όλο αυτό ήταν ο σύζυγός μου. Ήταν αυτός που με βοήθησε να ξεκλειδώσω τα συναισθήματά μου, να εκφραστώ. Με βοήθησε να επικοινωνήσω όσα φοβόμουν. Μία επόμενη παλίνδρομη κύηση, μία πιθανή αποτυχία. Φοβόμουν μην επιτρέψω σε όλο αυτό να με στιγματίσει και να στιγματίσει και τη δική μας σχέση. Συνεπώς, όταν αφέθηκα και μπόρεσα να το επικοινωνήσω, να το συζητήσω μαζί του και να δω ότι και εκείνος το θέλει πολύ και είναι διατεθειμένος να με στηρίξει σε κάθε μου βήμα, ένιωσα ασφάλεια, σιγουριά, που με οδήγησε στο να θέλω το ξαναπροσπαθήσουμε, δίχως φόβο.

Πιστεύω ότι εάν ο σύντροφος σου σε κάνει να νιώθεις ασφαλής, σε βοηθάει στο να νιώθεις πιο δυνατή σε κάθε επόμενη προσπάθεια. Γιατί; Γιατί μπορείς να οραματιστείς τον εαυτό σου ως έναν καλό γονέα, ως μία καλή μαμά και έτσι θες να το ξαναπροσπαθήσεις. Ξέρεις πως έχοντας ως συνοδοιπόρο, έναν άνθρωπο που εμπιστεύεσαι και αγαπάς, κάθε σου δύσκολη στιγμή ως γονέας, θα είναι διαχειρίσιμη και θα αποτελεί ευθύνη δύο ανθρώπων. Σίγουρα το ταξίδι στη γονεϊκότητα είναι δύσκολο, αλλά ταυτόχρονα φάνταζε πολύ όμορφο δίπλα σε αυτόν τον άνθρωπο και ήθελα να το δω να συμβαίνει, παρά τις δύο προηγούμενες απώλειές μας.

Επιπρόσθετα πολύ σημαντικό ρόλο στην απόφασή μας να ξαναπροσπαθήσουμε, διαδραμάτισε η ομάδα των ειδικών που με παρακολουθούσε. Όταν σε έχουν αναλάβει ένας γυναικολόγος και μία αιματολόγος, που είναι άνθρωποι με Α κεφαλαίο και ενδιαφέρονται να σε βοηθήσουν, να σε υποστηρίξουν στο ταξίδι σου αυτό, νομίζω ότι μόνο δύναμη μπορούν να σου δώσουν και πείσμα, ώστε να το προσπαθήσεις και σιγουριά ότι μπορείς να τα καταφέρεις καλύτερα από την προηγούμενη φορά.

Μέσα από την ιστορία σου ενθαρρύνεις όσες βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις να μοιραστούν την εμπειρία τους. Πόσο σημαντική ήταν για εσένα η υποστήριξη από τους δικούς σου ανθρώπους;

Αδιαμφισβήτητα πολύτιμη. Οι οικογένειές μας ήταν πολύ υποστηρικτικές. Σεβάστηκαν επίσης το γεγονός ότι ακόμη και όταν ήμουν έγκυος, δεν ήθελα να το πολυσυζητάω, δεδομένου ότι φοβόμουν για την εξέλιξη της εγκυμοσύνης, λόγω των προηγούμενων εμπειριών. Επιπρόσθετα δεν με πίεσαν ποτέ με σχόλια του τύπου «Άντε!  Πότε θα ξανακάνετε προσπάθειες;». Πολλοί, επίσης, ήταν οι φίλοι που έδειξαν ενδιαφέρον για την ψυχολογία μας και για την εξέλιξη της τελευταίας εγκυμοσύνης, καθώς συναισθάνονταν τη δυσκολία της κατάστασης.

Μία ακόμα συμβουλή που δίνεις στις γυναίκες είναι να μην κατηγορούν τον εαυτό τους για ό,τι μπορεί να συνέβη. Υπήρξαν για εσένα στιγμές που σκέφτηκες ότι έκανες εσύ κάποιο λάθος;

Σίγουρα κάποιες φορές θα μπεις στο «τρΙπάκι» να σε κατηγορήσεις ή να νιώσεις ενοχές, ότι δηλαδή μπορεί να φταις εσύ για κάτι που πήγε στραβά στις προηγούμενες εγκυμοσύνες. Σκέφτεσαι πως ίσως δεν έκανες όλα όσα έπρεπε ή έκανες μια λάθος κίνηση και οδηγήθηκες σε μια αποβολή ή σε μια παλίνδρομη κύηση. Ωστόσο, επειδή ανέκαθεν μου έκανα αυστηρή αυτοκριτική και δούλεψα αρκετά ώστε να την «παγώνω», προσπάθησα τέτοιου είδους σκέψεις, να τις αφήνω στο περιθώριο και να μην τις επιτρέπω να με επηρεάζουν. Όπως μου είπε και ο γυναικολόγος μου, «όταν ο οργανισμός φτάσει στο σημείο να αποβάλει τους πρώτους τρεις μήνες το έμβρυο, σημαίνει ότι κάτι δεν θα εξελισσόταν καλά μελλοντικά κατά την εγκυμοσύνη, σε περίπτωση που το «κρατούσε»». Αυτή η σκέψη και μόνο ήταν άκρως ανακουφιστική, καθώς το μόνο που ευχόμουν ήταν να αποκτήσουμε ένα υγιές μωράκι, όταν η εγκυμοσύνη ευδοκιμήσει.

Συνεπώς, όχι, δεν φταίμε εμείς, όταν μια κύηση παλινδρομεί. Δεν χρειάζεται να νιώθουμε υπεύθυνες γι’ αυτό. Δεν κάνουμε κάτι λάθος. Αυτοί είναι μηχανισμοί του οργανισμού που κάποιες φορές μπορεί να υπερβαίνουν τη λογική μας, αλλά σίγουρα είναι για καλό.

Έχει ξεκινήσει πλέον το διάστημα με τις «πρώτες φορές», όπου κάθε στιγμή θα είναι μία μελλοντική ανάμνηση. Για τι από όλα όσα θα έρθουν αισθάνεσαι ότι ανυπομονείς περισσότερο;

Ανυπομονώ για τις ημέρες του καλοκαιριού που θα μπορώ να χαρώ το μωράκι μου και κάθε «πρώτη του φορά» στο μέγιστο. Δεδομένου ότι εργάζομαι ως εκπαιδευτικός – ελεύθερος επαγγελματίας δεν έχω τη δυνατότητα να «μου δώσω άδεια» πάνω από 15 ημέρες μετά τον τοκετό, καθώς η φωνή της εκπαιδευτικού «μου φωνάζει» ότι δεν μπορώ να αφήσω αβοήθητους για μεγαλύτερο διάστημα τους μαθητές και τις μαθήτριές μου.

Συνεπώς ανυπομονώ πιο πολύ για το διάστημα εκείνο, μα θα βάλω τα δυνατά μου να είμαι ΠΑΡΟΥΣΑ συναισθηματικά και σωματικά σε κάθε «πρώτη στιγμή» του μωρού μου ακόμη και ως εργαζόμενη μητέρα, καθώς αυτές οι πρώτες φορές δεν επαναλαμβάνονται.

Σας ευχαριστώ πολύ που μου δώσατε την ευκαιρία να μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία μου αυτή και ελπίζω να βοήθησα όσες γυναίκες έχουν βιώσει κάτι αντίστοιχο.

Βέβαια σε αυτό το σημείο θέλω να σημειώσω ότι κατασταλτικό παράγοντα αποτελούν οι άνθρωποι που συνηθίζουν να ρωτάνε «Άντε εσείς πότε θα κάνετε ένα παιδάκι;» ή «Μήπως αυτή τη φορά τα καταφέρατε;» και άλλα παρόμοια. Όλη αυτή η κοινωνική πίεση, είναι ικανή να λειτουργήσει ως κατασταλτικός παράγοντας, όσο ασφαλής και αν νιώθεις. Αυτό μπορεί να σε οδηγήσει στο άλλο άκρο, δηλαδή στο να μη θες να το προσπαθήσεις εκπληρώνοντας αυτή την κοινωνική επιταγή, αυτό το «πρέπει» που έχουν κάποιοι στο μυαλό τους.