Αντιμετωπίζοντας τους Τσακωμούς Ανάμεσα σε Αδέλφια

ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ ΠΡΟΣΧΟΛΙΚΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ , ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΡΙΑ ΒΡΕΦΙΚΟΥ ΜΑΣΑΖ , ΕΠΙΜΟΡΦΩΤΡΙΑ ΘΕΤΙΚΗΣ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗΣ

Τα περισσότερα αδέλφια τσακώνονται και είναι αρκετά βοηθητικό όταν οι γονείς μαθαίνουν να βλέπουν αυτούς τους τσακωμούς σαν αυτό που πραγματικά είναι: όταν τα παιδιά είναι 3 έως 6 ετών οι καβγάδες μεταξύ τους είναι συχνά το αποτέλεσμα της ανώριμης φάσης στην οποία βρίσκονται οι κοινωνικές τους δεξιότητες. Είναι σημαντικό να επενδύσουμε χρόνο στην εκπαίδευσή τους.

Η οικογένεια είναι το μέρος όπου τα παιδιά κάνουν τα πρώτα τους κοινωνικά πειράματα. Ψάχνουν τρόπους να ικανοποιήσουν τις βασικές τους ανάγκες: να ανήκουν και να αισθάνονται σημαντικά. Οι καβγάδες των παιδιών μπορεί να είναι λανθασμένοι τρόποι να βρουν αυτή την αίσθηση του ανήκειν και συχνά οι αντιδράσεις των γονέων μπορεί να ενισχύουν τις συμπεριφορές τους.

Είναι αρκετές οι φορές όταν οι γονείς, που μοιάζουν να μην αντέχουν τις φωνές των παιδιών ή φοβούνται για τα αποτελέσματα, εμπλέκονται σώζοντας ή διαλέγοντας πλευρά. Σε αυτό το σημείο, να τονίσουμε ότι υπάρχει ένα σύνηθες μοτίβο στους καβγάδες ανάμεσα σε αδέλφια με βάση τη σειρά γέννησης. Συνήθως ο μικρότερος αντιμετωπίζεται ως πιο αδύναμος ή υποβαθμίζεται. Από την άλλη ο μεγαλύτερος έχει περισσότερες ευθύνες! Έχουμε ακούσει γονείς να επεμβαίνουν λέγοντας: «Δεν με νοιάζει ποιος ξεκίνησε, είσαι ο μεγαλύτερος και πρέπει να …». Οι ενήλικοι δεν θα έπρεπε να παίρνουν τον ρόλο του προστάτη ενός παιδιού, εκτός κι αν θέλουν να τον αναλάβουν είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο.

Μετά την επέμβαση, οι τσακωμοί σταματούν για λίγο και μετά συμβαίνει κάτι ξανά, χωρίς να έχει υπάρξει χώρος και ευκαιρίες για τα παιδιά να εξασκηθούν στην επίλυση προβλημάτων.

Δείτε & κάτι άλλο που μπορεί να σας ενδιαφέρει!

Δείτε & κάτι άλλο που μπορεί να σας ενδιαφέρει!

Γονείς

Παιδί και νέοι γονείς: 3 μύθοι για την γονεϊκότητα

Μερικές προτάσεις μας για μια προσέγγιση που αντιμετωπίζει με σεβασμό τις δύο πλευρές είναι:

Απομακρύνουμε τα παιδιά καθώς τους συμπεριφερόμαστε ισότιμα! «Παιδιά, μπορείτε να χωριστείτε μέχρι να αποφασίσετε τι θέλετε να κάνετε!» ή «Παιδιά, μπορείτε να πάτε σε έναν άλλο χώρο του σπιτιού μαζί και να γυρίσετε όταν θα το έχετε λύσει και θα είστε αποφασισμένα να σταματήσετε!» ή «Παιδιά, θέλει κάποιος από τους δυο σας να το συζητήσουμε όλοι μαζί;»
Δίνουμε και στα δύο παιδιά μία επιλογή: «Μπορείτε να σταματήσετε να τσακώνεστε ή να συνεχίσετε έξω από την κουζίνα». Με αυτόν τον τρόπο έχουμε την ευκαιρία να απομακρύνουμε τα παιδιά από έναν χώρο που μπορεί να υπάρχουν κίνδυνοι.
Εάν τα παιδιά τσακώνονται για κάποιο παιχνίδι, μπορούμε να απομακρύνουμε το παιχνίδι λέγοντας ότι θα το έχουν πίσω όταν θα είναι έτοιμα να παίξουν μαζί του αντί να μαλώνουν για αυτό.
Μερικές φορές τα παιδιά μαλώνουν γιατί το βρίσκουν ως τρόπο παιχνιδιού. Σκεφτόμαστε ότι είναι σαν κουτάβια και τα αφήνουμε για όσο κανένα από αυτά δεν κινδυνεύει.
«Αν θέλετε να τσακωθείτε, παρακαλώ κάντε το έξω!» Οι γονείς εκπλήσσονται όταν βλέπουν πως πολλά παιδιά σταματούν να μαλώνουν όταν χάνουν το κοινό τους. Όταν διαλέγουμε αυτόν τον τρόπο είναι καλή ιδέα να έχουμε προειδοποιήσει τα παιδιά ότι αυτό θα κάνουμε όταν θα τσακώνονται. Στη συνέχεια μπορούμε να συζητήσουμε λύσεις στο πρόβλημα, αν τα παιδιά χρειάζονται τη βοήθειά μας.
Παραμένουμε στον χώρο και παρατηρούμε. Δεν κατευθύνουμε ή εμπλεκόμαστε ό,τι και να γίνει! Σε αυτό το σημείο μπορούμε και να περιγράψουμε αυτό που βλέπουμε! Ακριβώς σαν τους εκφωνητές αθλητικών εκδηλώσεων.
Συμπεριφερόμαστε με έναν τρόπο που δεν τον περιμένουν. Επιστρατεύουμε το χιούμορ μας ή ακόμα και την αγκαλιά μας. Αν τα παιδιά μάχονται για την προσοχή μας μπορούμε να τη δώσουμε! Καθώς τα αγκαλιάζουμε μπορούμε να πούμε κάτι σαν «Στοιχηματίζω ότι και οι δύο με χρειάζεστε. Την επόμενη φορά δοκιμάστε να μου το πείτε αντί να πονάτε η μία την άλλη/ο ένας τον άλλον!»

Υπάρχουν συνθήκες που το να μην εμπλακούμε στους καβγάδες των παιδιών είναι δύσκολο:

Όταν τα παιδιά είναι πολύ μικρά, μπορεί να κάνουν σοβαρή ζημιά το ένα στο άλλο, όπως, για παράδειγμα, ένα δίχρονο να χτυπήσει ένα μωρό 6 μηνών στο κεφάλι με ένα φορτηγάκι. Όταν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος, κινούμαστε γρήγορα για να αποφύγουμε τον κίνδυνο. Μετά χρησιμοποιούμε προσεγγίσεις που σέβονται τους εμπλεκόμενους.
Για τα μεγαλύτερα παιδιά, θυμόμαστε ότι αν θέλουν πραγματικά να χτυπήσουν το ένα το άλλο, θα το κάνουν όταν δεν είναι εκεί γύρω κάποιος μεγάλος.

Μερικοί ενήλικοι το βρίσκουν αδύνατο να μην εμπλακούν παρ’ ότι θεωρητικά πιστεύουν ότι αυτό είναι το καλύτερο που μπορούν να κάνουν. Όσο στα παιδιά δίνουμε χρόνο για εκπαίδευση και εξάσκηση των κοινωνικών τους δεξιοτήτων, ομοίως εξασκούμαστε και εμείς στις νέες μας δεξιότητες.