Και να που έμεινα πάλι έγκυος.. Η 3η στη σειρά εγκυμοσύνη (εκ των οποίων η μία δίδυμη)… Και όχι μη με ρωτάτε… Δεν ήταν προγραμματισμένη. Μας την έστειλε ο Θεός ..
Μέσα σε ανάμεικτα συναισθήματα σκεφτήκαμε με τον άντρα μου πως ήταν γραφτό να μας έρθει αυτό το παιδάκι… πως θα κολυμπήσουμε για μια ακόμη φορά στα βαθιά… Τώρα πια είμαστε έμπειροι εμείς… Θα τα καταφέρουμε..
Οι φίλοι και οι γνωστοί ήταν υποστηρικτικοί.. Τα παιδιά είναι ευτυχία.. Εσύ τα καταφέρνεις όλα… Δε σε φοβόμαστε…
Και η κούκλα ήρθε.. Και είναι πραγματικά μια κούκλα.. Τόσο όμορφο, χαριτωμένο και χαρούμενο παιδάκι.. Ο γιος όμως έχει άλλη εικόνα για αυτήν.. Άρχισαν οι ζήλιες, οι εκρήξεις θυμού, οι χειρονομίες.. και εκεί είναι που άρχισα να νιώθω πόσο μπορεί η άφιξη ενός μωρού να διαταράξει τον (ασφαλή και δεμένο κατά τ ‘άλλα) ιστό της οικογένειάς μας.
Κάθε μέρα χειροτερεύει.. Και στεναχωριέμαι να βλέπω το άλλοτε χαρούμενο, ευγενικό, γλυκύτατο παιδάκι να μετατρέπεται σε ένα “γορίλα”, που δε μπορεί να ελέγξει το θυμό του, τα νεύρα του και να χάνει τον εαυτό του..
Θέλω να πιστεύω πως θα βρει το δρόμο του και θα μπορέσει να θυμηθεί τον παλιό καλό εαυτό του…
Με βοηθούς την αγάπη, την υπομονή και τη διαρκή στήριξη μας.. Μία κακή στιγμή είναι που θα περάσει…
Δείτε & κάτι άλλο που μπορεί να σας ενδιαφέρει!
Κάντε και εσείς το σχόλιό σας
Να σας ζήσουν τα παιδάκια σας, γερά κι ευτυχισμένα.
Καταλαβαίνω την κατάσταση. Κάθε παιδί προσπαθεί να διεκδικήσει το μεγαλύτερο μερίδιο προσοχής. Νομίζουν ότι έτσι κερδίζουν περισσότερη αγάπη από τη μαμά. Χρειάζεται επανειλημμένα να τους υπενθυμίζουμε πως τα αγαπάμε ούτως ή άλλως και να ενθαρρύνουμε τη σωστή τους συμπεριφορά.