Εγκυμοσύνη: Μια Δύσκολη Περίοδος για Μένα

AUTHOR ΝΟΥΣΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ

“Για να σε συναντήσω….”

Η περίοδος της εγκυμοσύνης θεωρείται ίσως μία από τις πιο όμορφες περιόδους στη ζωή μίας μέλλουσας μανούλας, όπως όλοι γνωρίζουμε… Πράγματι, αυτή η γλυκιά προσμονή, τα σχέδια, η προετοιμασία για τον ερχομό ενός παιδιού, τα σκιρτήματα αυτού του πλάσματος μέσα στην κοιλίτσα και τα δάκρυα από συγκίνηση σε κάθε υπερηχογράφημα του εμβρύου, φαντάζουν μοναδικές στιγμές… Δυστυχώς όμως, όλες οι εγκυμοσύνες δεν είναι σίγουρα ίδιες και μάλιστα δεν μπορούν να περιγραφούν γεμάτες αστερόσκονη και όμορφες στιγμές… Τουλάχιστον όχι πάντα.
Στη δική μου ιστορία λοιπόν το παραμύθι ναι μεν ήταν ωραίο, διότι πριν από περίπου 4 μήνες ήρθε στη ζωή το θαύμα μου, ονόματι Βίκτωρας-Γεώργιος, αλλά σίγουρα είχε και “δράκο”.
Δεν πρόκειται για ένα μυθικό πλάσμα, όπως στα παραμύθια αλλά για μία πολύ-πολύ δύσκολη περίοδο για εμένα, στην οποία καλούμουν να δώσω έναν καθημερινό αγώνα προκειμένου να καταφέρω να συναντήσω το μωρό μου. Είμαι ευγνώμων που μέσα από τον κυκεώνα στον οποίο βρέθηκα, αποστασιοποιημένη και περισσότερο συνειδητοποιημένη παρά ποτέ, βρίσκω τον χρόνο να μιλήσω γι’ αυτό.

Πριν από περίπου ένα χρόνο, κράτησα στα χέρια μου το πολυπόθητο για πολλές γυναίκες, θετικό τεστ εγκυμοσύνης. Τα συναισθήματα ανάμεικτα, ο φόβος ίσως μεγαλύτερος για όλο αυτό το άγνωστο που έμελλε να ακολουθήσει. Στη δική μου περίπτωση, ένιωθα σίγουρη για το ότι ήθελα πραγματικά να αποκτήσω ένα παιδί, αλλά δυστυχώς δεν ένιωθα καθόλου σίγουρη για την επιλογή του πατέρα του παιδιού μου. Η θέλησή μου όμως ξεπέρασε τους φόβους και η σιγουριά και η αποφασιστικότητά μου με όπλισαν με τεράστια δύναμη προκειμένου να πετύχω τον στόχο μου που ήταν η απόκτηση ενός παιδιού. Σκέφτηκα ότι μπορεί να πέσω αλλά μπορεί και να πετάξω. Έκανα all in και αποφάσισα ότι δε θα επιτρέψω σε κανέναν και τίποτα να μου στερήσει το όνειρο. Κανένα εμπόδιο δεν θα με έκανε να παρεκκλίνω και, πιστέψτε με, στάθηκαν πολύ περισσότερα από ένα. Όπως πιθανή νόσηση από CMV στο πρώτο τρίμηνο της κύησης, νόσηση από covid στον τέταρτο μήνα της εγκυμοσύνης και λήψη φαρμακευτικής αγωγής, διενέργεια αμνιοπαρακέντησης με ό,τι κινδύνους θα μπορούσε να επιφέρει, πρόβλημα οδοντιατρικής φύσης και το κερασάκι στη τούρτα, η εκτομή ενός επικίνδυνου σπίλου από τη ράχη μου κατά τον 9ο μήνα της εγκυμοσύνης μου με τοπική αναισθησία.

Να σημειωθεί επίσης ότι το διάστημα που συνέβαιναν όλα αυτά, ο σύντροφος μου με είχε εγκαταλείψει ουσιαστικά, δεν μέναμε στο ίδιο σπίτι και η επικοινωνία μας περιοριζόταν σε τσακωμούς, διαφωνίες και εντάσεις, καταστάσεις άκρως απαγορευτικές ειδικότερα για μία έγκυο γυναίκα. Είχα αποφασίσει από την αρχή της κύησής μου, ότι ο τοκετός μου θα γινόταν με εκλεκτική καισαρική τομή, πιστεύοντας ότι η κάθε γυναίκα έχει το δικαίωμα να επιλέξει τον τρόπο με τον οποίο θέλει να φέρει στον κόσμο το παιδάκι της. Γνώριζα λοιπόν ότι η επέμβαση αυτή θα γινόταν σε συγκεκριμένο χρόνο και πλέον βρισκόμασταν στην τελική ευθεία. Η γυναικολόγος μου με παρακολουθούσε σε εβδομαδιαία βάση ώσπου μου ανακοίνωσε ότι ο τοκετός θα γινόταν νωρίτερα από το προκαθορισμένο. Θορυβήθηκα μεν, αλλά λέω «έφτασε η στιγμή». Η καισαρική θα γινόταν κατά την 37η εβδομάδα της κύησης μου και λίγες μέρες αργότερα θα μάθαινα και τον πραγματικό λόγο αυτής της επίσπευσης.

Ήταν η προηγούμενη ημέρα από αυτή του τοκετού, είχα βγει για τα τελευταία μου ψώνια για το μωρό και θα επέστρεφα στο σπίτι για να προετοιμαστώ για την τόσο σημαντική αυριανή ημέρα. Ήταν απόγευμα και βρισκόμουν στο σπίτι των γονιών μου, όταν με καλεί στο κινητό μου ο δερματολόγος που μου είχε κάνει την εκτομή πριν από περίπου 10ημέρες, ώστε να μου ανακοινώσει το αποτέλεσμα της ιστολογικής μου εξέτασης. Θυμάμαι να ακούω την λέξη μελάνωμα και να μου πέφτει το κινητό από τα χέρια. Δε μπόρεσα αλλά ούτε και θέλησα να ακούσω τίποτα περισσότερο από αυτό, παρά έφυγα κλαίγοντας προς το παιδικό μου δωμάτιο.

Ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ ΠΑΛΙ και ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ…. κατέκλυσαν τη σκέψη μου. Δυστυχώς, είχα ιστορικό μελανώματος προ τριετίας και οι ορμόνες της εγκυμοσύνης πυροδότησαν ένα νέο σε πιο προχωρημένο στάδιο αυτή τη φορά. Η διαδικασία λοιπόν θα περιλάμβανε την σταδιοποίηση της νόσου, με λεμφοσπινθηρογράφημα για την υπόδειξη του λεμφαδένα φρουρού όπως λέγεται, ο οποίος θα αφαιρούνταν χειρουργικά και ευρεία εκτομή, με ολική αναισθησία. Όλα αυτά τα παραπάνω θα σήμαιναν, στέρηση θηλασμού και απόσταση από το μωρό μου.

Ξέρω πως όλα τα παραπάνω δεν ήταν προβληματισμοί αλλά μάλλον προβλήματα αλλά θα μπορούσα να αντέξω ακόμα περισσότερα για να τον συναντήσω.