Μια τυπική ημέρα μιας τρίτεκνης μητέρας

Ήμουν έγκυος στο τρίτο μας παιδάκι. Δεν είχα αγωνία για τον τοκετό μιας που όλα κυλούσαν ομαλά, αυτό όμως που με ανησυχούσε ήταν πώς θα τα βγάζαμε πέρα με τρία παιδιά.

Πρώτη φορά που μπήκαμε σπίτι με το νεογέννητο μωρό με περίμενε μια όμορφη ανθοδέσμη από τη μητέρα μου, ζεστό φαγητό και τακτικό σπίτι. Τα άλλα δύο μικρά μας, έξι κι ενάμιση ετών, αντιστοίχως, περίμεναν με λαχτάρα το νέο μέλος της οικογένειας. Τακτοποίησα το βρέφος στο κρεββάτι του, αγκάλιασα τα παιδιά μου, έφαγα και η μέρα πέρασε ήρεμα. Τις επόμενες ημέρες είχα βοήθεια από τη μητέρα μου. Το πρωί πήγαινε το παιδί σχολείο, έπειτα μαγείρευε και μοιραζόμασταν όλες τις άλλες δουλειές του σπιτιού. Όπως ήταν φυσικό, κάποια στιγμή έπρεπε να αναλάβω εξ’ ολοκλήρου τα ηνία. Άλλωστε, δεν ένιωθα καλά να ταλαιπωρείται η μαμά μου, είχε κι αυτή τα δικά της προβλήματα.

Πέρασαν σχεδόν δύο εβδομάδες κι αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να λάβω δράση.

Ξυπνητήρι στις 7 να ντυθώ, να πιω τις βιταμίνες μου, να ετοιμάσω τη τσάντα του μικρού για το νηπιαγωγείο, τα ρούχα τους, το πρωϊνό τους, να θηλάσω το μωρό, να του αλλάξω πάνα.

Ώρα 8. Με το μωρό αγκαλιά να ξυπνήσω τον μικρό, να τον βοηθήσω να ντυθεί. “Σσσς, ήσυχα μη ξυπνήσει η αδελφή σου κι αρχίζει να κλαίει, να προλάβεις να ετοιμαστείς”.

8:15 ξυπνάω τη μεσαία, το μωρό έχει ήδη αρχίσει το κλάμα. Γρήγορα -γρήγορα να της αλλάξω πάνα, να την ντύσω. Μπουφάν, παπούτσια, καρότσι. Αρχίζει η γκρίνια. Της δίνω το μπιμπερό με το γάλα πριν παρεκτραπεί η κατάσταση. “Παπούτσια γρήγορα, φεύγουμε!”
Μωρό στον μάρσιππο, μπουφάν, κλειδιά, τσάντα. Φορτώνουμε τα πράγματα στο καρότσι και βουρ για το σχολείο. Την ώρα που είμαστε έτοιμοι να μπούμε στο ασανσέρ “Ξέχασα τα σκουπίδια!” Μπαίνω, παίρνω τις σακούλες, κατεβαίνουμε στην είσοδο. “Ωχ, μάσκα!” Άντε πάλι πίσω…

8:30 είμαστε καθ’ οδόν προς το σχολείο. Αφήνω τον μικρό κι αρχίζει νέος μαραθώνιος.

Δείτε & κάτι άλλο που μπορεί να σας ενδιαφέρει!

Δείτε & κάτι άλλο που μπορεί να σας ενδιαφέρει!

Share Your Story

Η παραμυθένια μου

Τρέχα στο φούρνο, πήγαινε φαρμακείο, σούπερ μάρκετ για τρόφιμα, βιβλιοπωλείο για φωτοτυπίες, να προλάβω να πάω και στο κατάστημα. Γυρνάω σπίτι. Αρχίζει νέος Γολγοθάς. Τώρα κλαίνε και τα δύο μαζί. Βγάζω τη μία από τον μάρσιππο, την ακουμπάω στον καναπέ. Βγάζω την άλλη από το καρότσι, τη βάζω στο παρκοκρέβατο. Πετάω το μπουφάν στην καρέκλα, να βάλω τα γάλατα στο ψυγείο, να πλύνω χέρια, να δώσω μπισκότο στη μεσαία να ηρεμήσει, να πάρω τη μικρή να τη θηλάσω. Διακοπή για μια ανάσα, ουφ, κάπως ηρέμησε η κατάσταση. Κοιμήθηκε και το μωρό.

Νέα πίστα: εσωτερικές δουλειές. Να στρώσεις κρεβάτια, να βάλεις πλυντήριο, να μαγειρέψεις, να σκουπίσεις κι όλα αυτά με ένα ζιζάνιο να κυκλοφορεί ελεύθερο, να ανοίγει ντουλάπια, να πατάει κουμπιά στο πλυντήριο, να τραβάει τα ρούχα που μόλις έχεις στρώσει, να σκαρφαλώνει στο νεροχύτη να πιάσει το μαχαίρι – Χριστέ μου, θα σφαχτεί!! – “Μη το μαχαίρι”, “Άσε κάτω το ποτήρι”, χύνεται κι ο καφές. Μπες τώρα στην κούνια να προλάβω να μαζέψω τον χαμό. Ξυπνάει το μωρό, νέος γύρος! Να κοιμίσω τη μεσαία, να θηλάσω το μικρό… Κι από τη μια δουλειά στην άλλη έρχεται η ώρα 15:30. Πάμε να πάρουμε τον μεγαλύτερο από το σχολείο.
Φανταστείτε τώρα εικόνα και τα τρία μαζί, πανδαισία ζαβολιάς και φασαρίας. Ευτυχώς έρχονται ενισχύσεις. Ώρα 16:40 και το βλέμμα καρφωμένο στο δρόμο. Μα πού είναι, άργησε… Α! Νάτος

Σαν από μηχανής Θεός μπαίνει ο μπαμπάς στο σπίτι. Κουρασμένος κι εκείνος από τη δουλειά, αναλαμβάνει δράση. Να παίξει με το ένα, να πλύνει το άλλο. Ώρα 20:30. Τα έχουμε παίξει! Φαΐ, δόντια και ύπνο. 21:30 Όλοι στα κρεββάτια τους. Ο μπαμπάς εξουθενωμένος ροχαλίζει από κόπωση κι εγώ δίπλα, ομοίως εξαντλημένη, να θηλάζω.

Κι αν νομίζετε ότι κάπου εδώ η ιστορία μας τελειώνει κάνετε λάθος. Όταν πια όλοι, μα όλοι έχουν αποκοιμηθεί, η “ντούρασελ” μαμά σηκώνεται να πλύνει πιάτα, να σιδερώσει και να μαζέψει το σπίτι ώστε η νέα μέρα που θα ξημερώσει να μας βρει πανέτοιμους για καινούργιες περιπέτειες!

Να σας πω όμως κάτι; Το απολαμβάνω. Η ζωή με τρία μικρά καλικαντζαράκια είναι απλά… συναρπαστική!